De Reeën bronst dit jaar weer geprobeerd te volgen. Het weer was wat minder dan voorgaande jaren.
Een selectie aan beelden van dit jaar wil ik u laten zien via mijn blog.
De eerste ontmoeting bestond uit een bok die ik volledig gemist had. Deze lag naast een wandelpad op de grond en schrok van mij. Een beetje balend volgde ik hem. Een kwartiertje later kreeg ik hem weer in het zicht en ging hem nu omzichtiger volgen. Zo kon ik hem er leuk op krijgen en rustige serie van hem maken. Zoekend tussen de bomen en takken door kreeg ik soms leuke momenten te pakken. Een doorkijkje, een portretje en mooi vallend licht.
Langzaam aan liep hij langs mij heen het veld weer in. Vanuit de bosrand hield ik zicht op hem en volgde zijn bewegingen. Niet veel later kreeg ik het gevoel om bij een vrij staande boom post te vatten. Daar liep ik rustig heen en ging er op de grond liggen wachten. Af en toe op de ellebogen om over het gras heen te kijken. En daar kwam hij op zijn gemak aan gekuierd. Stilletjes bleef ik liggen om hem zo dicht mogelijk bij mij te krijgen. En zo plofte hij dan rond de 10 meter in het gras en ging een dutje doen.
Een poosje later stond hij weer op en kreeg argwaan. Rond snuffelend deed hij verwoede pogingen om mij te lokaliseren. Het lukte hem niet waarop hij zekerheidshalve een eindje het veld in ging. Dat was voor mij ook nog een verbetering. Nu kwam hij in mooi scherp zonlicht te staan en vanaf mijn ellebogen schoot ik mijn plaatjes.
Tijd voor een korte onderbreking. Een handvol koekjes en een flesje water en daarna weer op pad. De bok bleek nog in de buurt te zijn en de jachtkoorts sloeg weer toe. Maar ineens was ik hem kwijt. Ik wist dat ie in de buurt zat alleen kon hem niet direct vinden.
Na ruim een kwartier op mijn knieën gezeten en wachten stond hij ineens op. Hij had iets gehoord en werd alert. Ik keek met hem mee en zag dat er drie fotografen langs het wandelpad stonden opgesteld. Nu kreeg ik mooi de gelegenheid om lichtvalletjes te zien en deze vast te leggen.
Nadat hij vertrokken was, pakte ik mijn spullen bij elkaar en ging ook weer verder kijken. Doordat het nu onrustig werd om mijn plek, besloot ik de camera in te pakken en een eindje te gaan lopen. Een paar rondjes om de velden en dan weer terug naar het beginpunt.
Op de terugweg kreeg ik dit stel in de gaten. Het mannetje was aan het drijven achter een hinde. Omdat het een mogelijk interessant beeld zou kunnen opleveren, kroop ik op mijn knieën een klein eindje de heuvel op. Zo had ik ruim zicht en wat minder hinder van gras en de heide. Het bleek geen slechte keus te zijn. Een mooie paring vlak voor was wel een mooi sluitstuk op een zonnige rustige avond.
Een week later een middag vrij gevraagd. Er stond dit keer teveel wind en dus waren mijn verwachtingen niet hoog om echt iets te zien.
Met vriendelijke groet en bedankt voor het kijken naar de foto's
Frans(Canon40D) Voor contact mijn e-mailadres
